De keuze voor het kunstenaarschap beschouwt Clo- als een ode aan de zelfbeschikking, een thema dat steeds terugkeert in haar werk. Naast ‘zelfbeschikking’,  staan begrippen als ‘(on)recht’ en ‘verkennen’ centraal. In haar werk wordt de menselijke zoektocht naar een eigen pad en identiteit (self-identity) verbeeldt. Welke keuzes maken mensen op dagelijkse basis en hoe leiden deze uiteindelijk tot een eigen identiteit? In elke maatschappij worden verschillende instrumenten - religie, politiek, geografische afbakeningen - aangereikt om deze identiteit mee vorm te geven en te bepalen. Het oeuvre van Claudia Moens is een sterk pleidooi voor een kritische houding tegenover ‘wat gegeven is’, tegenover de gevestigde orde. Clo- speelt in op actuele gebeurtenissen die het gevolg zijn van kromme maatschappelijke constructies. Haar schilderijen vertolken universele gevoelens - angst, verlamming, onmacht, verzet, onwetendheid - ten overstaan van onrecht. Vanuit deze gevoelens wil ze de mensen aanzetten om te ageren; het tot stand brengen van een leefbare maatschappij, waarin hoop, succes, solidariteit en zelfbewustzijn kunnen gedijen. Een wereld waar mensen, onafhankelijk van hun geslacht of leeftijd, de vrijheid worden gegeven om steeds hun eigen keuzes te maken. Tot slot is haar werk een ode aan het recht en de rechtbank, als symbool voor de zoektocht naar het goede.

Clo- haar schilderijen zijn veel minder de feitelijke weergave van wat men ziet, dan wel een emotionele interpretatie. De achtergrond van de werken zijn opgebouwd uit meerdere lagen olieverf. Het voorplan, het onderwerp, de gezichten van mijn personages zijn met snelle penseelstreken aangebracht, lange druipers lopen over de composities naar beneden. Door middel van deze druiptechniek accentueert ze de onvoorspelbaarheid van de onderwerpen die ze schildert. De personages worden begrensd door de rand het doek, maar de wereld waarin ze vertoeven loopt gewoon door. De toeschouwer wordt onderdeel van het beeld, terwijl de geschilderde figuren juist weg lijken te lopen. Net zoals een fotograaf speelt Clo- met de belichting, de helderheid, het contrast, de scherpte en de kleur van haar beelden. Sommige elementen treden naar de voorgrond, andere zijn troebel. Door ‘underexposure’ worden sommige gelaatstrekken onderbelicht en dus onherkenbaar. Details worden weggelaten. Grote stukken doek blijven onbeschilderd, waardoor de doeken lijken te baden in een soort licht “dat niet bestaat”. Net zoals bij Hopper of bij de gebroeders Le Nain vormt die ‘leegte’ een cruciaal onderdeel van het werk. Dit is de plek waar het licht, in het vaak duistere universum van mijn schilderijen, doorbreekt. Hier laat de kunstenaar ze ruimte  voor de ieders eigen verbeelding en drang naar schepping.

In deze tentoonstelling worden drie reeksen uit het oeuvre van Claudia Moens getoond. Het eerste werk ‘Lalacrymogène IV’ vertolkt een persoonlijke visie op de aanslagen in België en elders. ‘Au Sol’ is een ode aan de rechtbank als symbool voor de zoektocht naar het goede. De l(e)i(j)ders ten slotte, is een zevendelige reeks, met portretten van de leiders van de zeven wereldreligies. Is religie een persoonlijke keuze die leidt tot persoonlijke verrijking of een instrument gebruikt door machtsfiguren?